Oaza - miejsce spotkania i dialogu religii i kultur

Sahar Al-Lakhistaniyya

„Obrzezanie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich”
Autor: Nasir Husajn Al-‘Abbūdī
Tłumaczenie z jęz. arabskiego: Magdalena Zielińska-Akram (dziękujemy autorce tłumaczenia za jego udostępnienie Smile

)

Obrzezanie jest sunną (zalecaną tradycją) muzułmańską, którą praktykują muzułmanie na całym świecie, a zwłaszcza w krajach muzułmańskich. Jest ono także praktykowane we wszystkich krajach arabskich, jednak można uznać, że jest dokonywane gdziekolwiek tylko znajdują się muzułmanie. Zwyczaj obrzezania podtrzymują również Żydzi. W różnych krajach arabskich zwyczaj ten nosi różne nazwy, takie jak: at-tahārah, at-tahūr, at-tanzīf lub at-tathīr. Ich zakres semantyczny jest zbliżony – wszystkie znaczą „obrzezanie”, „oczyszczenie”, „czystość moralna”.
Obrzezanie dotyczy mężczyzn i również – w niektórych krajach – kobiet. Jednak istnieją różnice w przeprowadzeniu operacji u chłopca i u dziewczynki, jak również różnice w jej przeprowadzaniu w przypadku chłopca w różnych krajach. Również działania obrzędowe, towarzyszące obrzezaniu różnią się w każdym społeczeństwie i są one związane z obrzezaniem chłopców, a nie dziewczynek.
Kraje Zatoki Arabskiej (Perskiej) są częścią świata muzułmańskiego. W przeszłości często operacja obrzezania otoczona była obrządkami i systemem rytuałów, jednak współcześnie jest ona pozbawiona tych działań, jako że obrzezania odbywające się w szpitalach są odległe od dawnych rytuałów, z wyjątkiem niewielu zwyczajów, które praktykują mieszkający poza miastami, jednak i te obyczaje ciągle zanikają. Pozostało z nich właściwie błogosławieństwo rodziny, krewnych, sąsiadów i przyjaciół dla rodziny obrzezanego, określanego jako al-mutahar, utrzymane w miastach i poza nimi, a także odwiedzanie rodziny obrzezanego i wręczanie prezentów chłopcu i jego rodzicom.
Jako że Zjednoczone Emiraty Arabskie są jednym z krajów arabskich, w Zatoce Arabskiej (Perskiej), to ich mieszkańcy praktykują tę tradycję w różnych miastach i wsiach, ale zaniknęły dawne obyczaje obrzezania: z wyjątkiem kilku wsi lub małych miasteczek nie przeprowadza się obrzezania w domach.
W niniejszym artykule omówię ten zwyczaj od około trzydziestu lat wstecz do chwili obecnej i zajmę się tym, co charakteryzuje wyłącznie obrzezanie chłopców, jako że obrzezanie dziewczynek otacza silnie skrywana tajemnica i nie jest ukazywany żaden zewnętrzny ceremoniał, tak jak odbywa się to w przypadku chłopców.

Obrzezanie
Obrzezanie jest operacją odcięcia fragmentu nadmiernej skóry z członka męskiego (‘udw adh-dhakūrah) przy użyciu ostrego narzędzia. Ten nadmierny fragment skóry określa się słowem qulfah lub qalafah (napletek). Ibn Sayyida podał następującą definicję: „Qulfah i qalafah (napletek) to skóra na członku męskim, która okrywa jego czubek i która zostaje odcięta z członka chłopca, a mężczyzna, który miałby napletek, nie jest obrzezany.”
Jednak, jeśli chodzi o dialekt ludowy w Emiratach, to napletek (qulfah) nazywa się ġalġūtah, a członek męski sumbūl. Oczyszczenia obrzezania dokonuje muhattin (obrzezujący). Człowiek ten zajmuje się zawodowo tą umiejętnością, ma o niej wiedzę teoretyczną i zdobył doświadczenie dzięki praktyce lub nauce u kogoś ze swoich bliskich. W Emiratach ta profesja była dziedziczona w kilku rodzinach i zwykle al-hātin / al-muhattin (obrzezujący) był fryzjerem (al-hallāq), znanym ze swej biegłości. W emiracie Aš-Šāriqah (miasto aš-Šāriqah) wsławiła się rodzina Dūklāh i jest to tam jedyna rodzina znana z zajmowania się zawodowo tymi operacjami. Ich dziadek znany jest z tego, że był najsłynniejszym z przeprowadzających obrzezanie. Później zawód ten przejął jego syn ‘Alī, później zaś jego wnuk, który jeszcze żyje, który znany jest z tego, że nie przeprowadza już obrzezania, z wyjątkiem kilku synów swoich najbliższych przyjaciół.
Historia obrzezania w mieście Aš-Šāriqah sięga starożytnych korzeni arabskich.. Zanim była z tej profesji znana rodzina Dūklāh, czyli około roku 1800, spoczywała ona w rękach trzech mężczyzn, o których mówi się, że pochodzili z ludu Lanğah z wybrzeża perskiego i przybywali sezonowo w celu przeprowadzenia operacji.
Ale jeśli chodzi o dziadka pana Dūklāh, to nauczył się dokonywania obrzezania od pewnego Turka, który przebywał w Aš-Šāriqah około początku XIX wieku i przeprowadzał obrzezania chłopców. Aš-Šāriqah w tamtym okresie była celem statków ze wszystkich stron, dzięki jej pozycji głównego portu i targu towarów z całych Emiratów, a także jej pozycji jako centrum wojskowego i politycznego region przed okresem dominacji brytyjskiej.
Pan Hasan Dūklāh opowiadał mi, że jego dziadek nauczył się obrzezania od owego Turka poprzez dokładną obserwację. Nie jest znany powód, dlaczego ów turecki hātin (obrzezujący) nie pragnął nauczyć innych sposobu przeprowadzania tej operacji. Pan Dūklāh – dziadek przeprowadzał operacje obrzezania po tym, jak upewnił się, co do swoich umiejętnościach, kiedy Turek wrócił do swojego kraju. Z opowiadań wynika, że Dūklāh używał narzędzi, które obecnie posiada jego wnuk.
Jeśli chodzi o miasto Kalba, podlegające Aš-Šāriqah, to pan Sālih Al-Balūšī kontynuuje przeprowadzanie zabiegu obrzezania w sposób tradycyjny do dnia dzisiejszego. Podobnie, jak znajdujący się obecnie w mieście Aš-Šāriqah inny hātin (obrzezujący) irański, nazywany Hoda Dār.

Al-muhattin (obrzezujący)
Jak wcześniej wspomniano, al-muhattin (al-hātin) to dodatkowy zawód, wykonywany wraz z innymi zawodami, najczęściej z profesją fryzjera (golibrody – arabskie al-hallāq). Być może powodem takiego stanu jest fakt, że fryzjer (al-hallāq) czy każdy inny zawód, jest zawodem stałym, który można wykonywać przez cały rok, jako główne źródło dochodu, podczas gdy obrzezanie odbywa się tylko w niektórych okresach, jest zajęciem sezonowym i dochód z niego jest ograniczony.
Ze spotkań z obywatelami w podeszłym wieku zrozumiałem, że obrzezanie najczęściej nie było zawodem wykonywanym przez Arabów w emiratach na wybrzeżu Zatoki Arabskiej (Perskiej), ale że zajmowali się nim głównie cudzoziemcy, a szczególnie Irańczycy, z powodu ich bliskości do Emiratów, a utwierdzają mnie w tym przekonaniu niearabskie imiona tych, którzy dokonywali obrzezania, a o których to imionach pamięć przetrwała, mimo że przybyli do Emiratów dawno temu i osiedlili się tu i ostatecznie zostali obywatelami, a ich potomstwo rozprzestrzeniło się na całym terytorium.
Zwykle al-hātin był człowiekiem w podeszłym wieku lub co najmniej przekroczył czterdziestkę, gdyż to gwarantowało doświadczenie i dbałość o niebezpieczeństwa pracy, którą wykonywał, gdyż stan jego higieny wpływał mógł wywoływać alergię i zakażenia, zwłaszcza w tamtych czasach, kiedy brakowało obecności lekarza i rzadkością było znalezienie pomocy i opieki.

Narzędzia i lekarstwa
Narzędzia i lekarstwa stosowane przy obrzezaniu są nieliczne i proste (nieskomplikowane).
Władze, ani żadne instytucje nie zebrały niestety dawnych narzędzi i lekarstw używanych przy obrzezaniu, aby możliwe było sięgnięcie do nich i zbadanie ich, dlatego oparłem się na informacjach dostępnych na temat tego obyczaju ludowego w okresie, który określiłem wcześniej.
Z pewnością były jakieś narzędzia pierwotne, które ewoluowały do kształtu i funkcji obecnej. Tak samo z pewnością były tu lekarstwa ludowe, które zostały zastąpione innymi preparatami, które przedstawimy.

Narzędzia
A są to: brzytwa (mūsā), igła (maras ), marūs , masan i torebka (šantah).
Brzytwa (al-mūsā): Jest to ten sam duży nóż, używany do dzisiaj przy goleniu podbródka przez profesjonalnych fryzjerów (golibrodów – hallāq), z tą różnicą, że nóż, nazywany mūsā jest ciężki i duży, w celu szybkości w odcinaniu skóry w czasie obrzezania.
Al-maras: Jest to igła z żelaza do napięcia, a nie do cięcia i używa się ją do wywarcia nacisku na skórę członka męskiego chłopca, aż brzytwa (al-mūsā) obetnie jej część wystającą.
Al-marūd: Jest to cienki patyk (drąg) ze srebra, długości ok. 12 do 13 cm, wypolerowany, gładki. Uchwyt jego rączki jest ozdobiona rzeźbionymi ornamentami. Służy często do czernienia oczu kuhlem i używa go al-muhattin (obrzezujący) do mierzenia skóry obcinanej i dla upewnienia się, że skóra nie skleja się.
Al-masan: Kawałek kamienia często używany do polerowania brzegu brzytwy.
Torebka (aš-šantah): mała, skórzana torebka, służąca do przechowywania narzędzi i leków.

Lekarstwa:
Należą do nich: igła do pierwszej pomocy przy ranach, a także: balsam (bīlsān), MB (ambī), jodyna (āydīn), bawełna lub gaza.
Balsam (al-bīlsān): płyn (roztwór) leczniczy, znany tu pod ludową nazwą bīlsān, którego nazwa medyczna to „BALSAM”. Służy często do leczenia krwawiących ran i jest stosowany natychmiast po odcięciu kawałka skóry podczas obrzezania. Jego nazwa medyczna pochodzi od arabskiego słowa balsamun – drzewo balsamowe.
Jodyna (al-āydīn): Jodyna „MERCUROCHROME”, znana lokalnie pod nazwą czerwony al-āydīn, służy do osuszania (drenażu) rany przez kolejne dni.
MB (al-ambī): tabletki lecznicze „SULPHNAMIDE”, znane lokalnie pod nazwą al-ambī i jest to skrót od nazwy firmy, produkującej te pastylki. Jest to firma brytyjska „MAY&BAKER”, która wysyłała do rejonu Zatoki Arabskiej (Perskiej) preparaty medyczne, znane pod nazwą „SULFATE”, które zatrzymują rozwój mikrobów, a zastosowanie niektórych z nich rozprzestrzeniło się jako namiastka współczesnych środków antykoncepcyjnych [wczesnoporonnych?] przed ich wynalezieniem. Jednak właściwe ich przeznaczenie to profilaktyka przed zwiększaniem się ran i zwalczenie bakterii.
Opatrunek (al-dimād): bawełna do ścierania krwi z okolic miejsca odcięcia, później stosuje się gazę sterylną na jego brzegi.

Pory obrzezania
Bardzo rzadko obrzezanie ustala się na inną porę roku niż wiosna, zwłaszcza popularna jest wczesna wiosna, tuż po zakończeniu zimy. Porę tę nazywa się „okres Nawrūz” (21 marca - perski Nowy Rok, początek astronomicznej wiosny).Dopuszczalna jest jeszcze wczesna jesień, tuż po zakończeniu lata. Ale jeśli powietrze pozostaje upalne, to mieszkańcy zwlekają kilka dni, aż skończą się letnie upały, a nie zaczną jeszcze mrozy zimy.
Jeżeli chodzi o dzień obrzezania, to zwyczajowo jest to czwartek, wtorek lub piątek, lub też okazja religijna, np. święto Narodzin Proroka (Mawlīd Al-Rasūl) lub Wspomnienie Hiğrah Proroka (Dhikra Al-Hiğrah Al-Nabawiyya) lub też rocznica któregoś z podbojów muzułmańskich za życia Proroka, lub rocznica Al-Isra` wa Al-Mi’rağ (cudowna podróż Proroka).
Jeśli chodzi o pory obrzezania, to jest to połowa przedpołudnia (Ad-Duhā) i nigdy nie ma ono miejsca ani wieczorem ani nocą

Odpowiedni wiek do obrzezania
Najczęściej obrzezania dokonuje się między drugim a szóstym lub siódmym rokiem życia chłopca. Unika się obrzezania dziecka w okresie niemowlęcym z powodu problemów (powikłań), jakich obawia się matka i najbliższa rodzin, takich jak: zakażenie rany w wyniku zabrudzenia moczem i kałem, jak również zakażenie przez insekty (np. muchy), a także trudności z okryciem dziecka latem opatrunkiem z bawełny lub gazy tak, by nie przykleił się do rany po tym, jak zatamuje krwotok. A przeciwieństwo tego ma miejsce zimą, z powodu konieczności przykrycia przed zimnem.. Wszystkie te powody skłoniły ludzi do zwlekania z przeprowadzeniem operacji kilka lat.
Jeśli chłopiec nie został obrzezany jako niemowlę, to nie może pozostać nieobrzezany po przekroczeniu wieku sześciu, czy siedmiu lat z wielu powodów. Najważniejszymi z nich są powody religijne. Z punktu widzenia muzułmanów, mężczyzna nieobrzezany nie może wejść do meczetu, a jego modlitwa nie zostanie przyjęta (przez Boga). Jeśli chodzi o powody zdrowotne to należą do nich grubość i wielkość skóry, która zostaje odcięta podczas obrzezania. Mianowicie, jeśli nie zostanie wcześniej obrzezany, a jest dorosły, to z powodu zwiększenia jej wielkości i grubość, odczuwany przy operacji ból będzie dotkliwszy, upływ krwi większy i czas zagojenia rany dłuższy. Dlatego też zaleca się obrzezanie w młodym wieku. Kolejnym powodem ku temu jest konieczność pozostania (siedzenia) przez jakiś czas w domu, najlepiej bez ruchu, co jest ciężkie w wieku dorosłym, ze względu na różne zobowiązania.
Jeśli chłopiec nie został obrzezany, a ukończył siedem, osiem lub więcej lat, to staje się obiektem krytyki ze strony mężczyzn i kobiet, a także innych młodzieńców, którzy często obrzucają go przezwiskiem „bānyān” i oskarżają, że „bānyān” wyznaje buddyzm, a emigranci buddyjscy to grupa dość liczna w Emiratach i znana z tego, że nie praktykuje obrzezania.
Prawie nie można spotkać wśród synów obywateli Emiratów takiego, który ukończył osiemnaście lat i nie jest obrzezany.
Jeśli chodzi o opóźnianie obrzezania, to większość jego powodów jest natury sentymentalnej, takie jak obawa rodziców przed zakażeniem lub krwotokiem. Z drugiej strony, jeśli syn jest jedynym dzieckiem ojca lub matki, to często rodzina, sąsiedzi i krewni przypominają rodzicom chłopca o konieczności jego obrzezania, jeśli jest chorowity i moczy się w nocy. Prawdopodobnie w ich przekonaniu obrzezanie jest dla niego formą terapii.

Jak przebiega obrzezanie
Zaproszenie: Kiedy zajdą wszystkie okoliczności klimatyczne i symboliczne, a chłopcy osiągną wiek odpowiedni do obrzezania, to ich ojciec powiadamia rodzinę, krewnych i sąsiadów, że tego i tego dnia przeprowadzi obrzezanie swoich synów. Wiadomość ta jest zarazem powiadomieniem i zaproszeniem ich do obecności na uroczystości (przyjęciu). Jeżeli rodzina i sąsiedzi także chcą obrzezać swoich synów, to możliwe jest wspólne przeprowadzenie obrzezania. Kiedy zwiększa się liczba uroczystości, tak że oscylują między trzema, pięcioma, siedmioma lub więcej chłopcami, to mężczyzna lub kilku „starszych” społeczności kontaktuje się z rodzinami biednymi, których nie stać na samodzielne przeprowadzenie obrzezania swoich synów. Obrzezanie tych chłopców jest wówczas bezpłatne. Nie jest od nich wymagane nic, oprócz zrobienia tego, co zadowoli Boga i przybliży gospodarza (zapraszającego na obrzezanie) do Stwórcy. Później zawiadamia się obrzezującego o uzgodnionym terminie, aby znał datę i miejsce i miał czas na zgromadzenie potrzebnych rzeczy. A do pięknych zwyczajów należy, że nigdy nie negocjuje on zapłaty za tę usługę, której ma dokonać, wcześniej, ani nie bierze pieniędzy z góry, ale odkłada ten moment na czas po operacji i zdaje się na hojność gospodarza.

Dzień obrzezania
W dzień obrzezania dom powinien być czysty, by gospodarz mógł przyjąć zaproszonych gości i jest dla nich gotowy pokój lub miejsce do siedzenia, a jest to przygotowywane w dzień poprzedzający obrzezanie. Podobnie, jak zostaje przygotowane specjalne miejsce do operacji obrzezania, najczęściej na wewnętrznym podwórzu domu. Koniecznie musi być w jego obrębie, a celem tego jest zgromadzenie zaproszonych gości, którzy zbiorą się w kręgu wokół obrzezującego, który będzie przeprowadzał operacje, dopóki miejsce będzie zacienione, a temperatura umiarkowana. Gospodarz także w dzień poprzedzający przygotował al-futūr lub al-fuwālah (potrawy – pierwsza to pierożki, druga to rodzaj potrawy m. in. z bobu) jako poczęstunek dla gości. Podaje się także al-harīs, al-mamrūs (inne potrawy) dodatkowo ze świeżymi owocami sezonowymi oraz ananasami i brzoskwiniami z puszki. Do tego serwuje się kawę, herbatę i lokalne napoje i słodycze.
Jeśli chodzi o chłopców, to otrzymują nowe buty i ubrania (dišdaš) specjalnie na tę okazję. W ubraniach tych przeważa kolor biały lub kremowy i są one wykonane z przewiewnego materiału. Ojciec nie informuje o terminie obrzezania, jak tylko chwilę wcześniej, dlatego, by nie ogarnął chłopców strach, by nie uciekli z domu w dzień obrzezania lub w jego trakcie. Do obowiązków rodziców należy obserwowanie synów w noc poprzedzającą obrzezanie i rankiem, jako że wielu z nich pozoruje pragnieniem nocowania u babć, stryjenek, ciotek, stryjów lub wujów próbę ucieczki od obrzezania. Konieczna jest obecność chłopców w domu od początku wieczora poprzedzającego uroczystość. Zaleca się, aby obserwacja nie była uciążliwa [dosł. „zniewalająca”], gdyż taka – wprost przeciwnie – zwiększa strach chłopców przed obrzezaniem. Obserwacji podejmuje się jeden z dorosłych i umiejscawia się przy głównych drzwiach wejściowych domu, aby nie uciekł z domu syn, ani żaden z chłopców krewnych czy sąsiadów, którzy też mają zostać obrzezani.
Niektóre rodziny, zwłaszcza rodziny niearabskiego pochodzenia lub znajdujące się pod wpływem kilku krajów sąsiednich, wyprawiają z tej okazji ceremonię, która różni się w każdej rodzinie, w zależności od możliwości materialnych. Ma ona miejsce dzień, dwa lub trzy przed spodziewanym dniem obrzezania. Towarzyszy jej ludowy zespół muzyczny i pokazy jazdy konnej, takie jak: jazda chłopca w ozdobnym ubraniu na jednym z koni i okrążanie na nim domu i placu. I te imprezy trwają do popołudnia dnia poprzedzającego obrzezanie.

Obrzezanie
Obrzezanie zaczyna się od przybycia obrzezującego, niosącego małą torbę. W tym czasie goście znajdują się w przeznaczonym dla siebie pokoju lub na podwórzu. Natomiast chłopcy przeznaczeni do obrzezania znajdują się w specjalnym pokoju, w towarzystwie swoich krewnych spośród kobiet i dzieci. Dzieci te zabiera się do pokoju i pilnuje, by nie były świadkami obrzezania i nie obawiały się go w przyszłości.
Miejsce w środku podwórza przygotowuje się poprzez położenie kamienia (lub drewnianej skrzyni), by usiadł na nim chłopiec, który ma zostać obrzezany i drugiego, mniejszego kamienia dla obrzezującego. W tym czasie ojciec, stryj lub wuj chłopca, lub któryś z krewnych, znany z dobrego zdrowia, idzie do pokoju, by przyprowadzić chłopca do obrzezania. Następnie rozbierają chłopca z wewnętrznego ubrania, pozostawiając tylko dišdaš i prowadzą go, by usiadł na kamieniu. Wówczas zaproszeni goście i krewni gromadzą się po okręgu wokół tego miejsca. Mężczyzna, który mu wcześniej towarzyszył, siada na kamieniu za chłopcem, podciąga jego dišdaš do pasa i ją podtrzymuje. Również mocno przytrzymuje on nogi chłopca i podciąga je rozwarte w górę, tak, by wszystko było dobrze widoczne dla obrzezującego. Od tego momentu chłopiec nie może się ruszać, a obrzezujący siada pomiędzy jego nogami.
Obrzezujący zaczyna od odciągnięcia napletka kilka razy, by upewnić się, że nie jest przyklejony i że chłopiec jest prawidłowo zbudowany. Podczas tego także obrzezujący mierzy przy użyciu al-marūd długość skóry, którą odetnie. Następnie wypróbowuje przyłożenie igły, by odpowiednio napiąć skórę. Wszystkie te czynności powtarza kilka razy, by upewnić się o ich właściwości i dokładności i dopiero wyjmuje brzytwę. W tym czasie zgromadzeni suplikują modlitwę „‘ala Muhammadin wa ‘ala Āli Muhammadin” („sālat al-ibrāhimiyyah”), a później recytują kilka fragmentów poezji, w rodzaju „Spójrz w górę, o ty, obrzezany…”.
Celem tego jest odwrócenie uwagi chłopca i skupienie jego wzroku w górze, tak by nie widział ruchu brzytwy i czasem w tej chwili ktoś ze stojących wokół przytrzymuje głowę chłopca lub zasłania mu oczy tak, by nie widział nic, co się dzieje pomiędzy jego nogami. W tym samym momencie obrzezujący napina skórę i odcina ją jednym uderzeniem brzytwy, a następnie tamuje krwotok gazą lub bawełną nasączoną balsamem. Płacz chłopca uspokajają goście i obrzezujący, mówiąc, że wszystko się już skończyło. Mężczyzna, który przytrzymywał chłopca, zaplątuje mu dišdaš wokół brzucha i zanosi go ostrożnie w inne miejsce lub do pokoju i może to być ten sam pokój, w którym chłopcy oczekiwali na obrzezanie, a kobiety przyjmują go, wydając okrzyki zaġarīd, z delikatnością i czułością. I tak samo dzieje się z kolejnym chłopcem.
Niektórzy chłopcy nie boją się obrzezania lub chcą się chwalić przed kolegami, dlatego proszą mężczyznę, który ich niesie, by nie zasłaniano im oczu pięścią, lecz otwartą dłonią, tak, by mogli widzieć między palcami cały przebieg obrzezania.
A jeśli chodzi o odcięte kawałki skóry (napletki), to są zbierane i zakopywane poza domem.

Po zakończeniu obrzezania
Gospodarz podaje gościom przygotowane potrawy w pokoju gościnnym, a po posiłku proszą o pozwolenie odejścia i odjeżdżają, a z nimi obrzezujący.
Jeśli chodzi o obrzezanych chłopców, to radzi się, by nie pili dużo wody, a zamiast tego podaje się im tylko filiżankę kawy po każdym posiłku. Powodem tego jest obawa przed opuchlizną rany, a uważa się, że spowodowałoby ją właśnie picie wody w dużych ilościach. Synowie sąsiadów często zostają przez jakiś czas w domu, mogą wrócić do swoich domów ze swoimi rodzinami godzinę lub kilka godzin po obrzezaniu lub wieczorem. Jeśli jednak jakiś chłopiec nadal krwawi, to powinien on zostać w domu dzień, dwa lub dłużej, jeśli zachodzi konieczność, tak, by chodzenie nie zwiększyło krwotoku.
Obrzezujący często odwiedza chłopców w trzy dni po obrzezaniu, by poprawić opatrunki i upewnić się, że rany goją się dobrze i że nie ma żadnych komplikacji. Wtedy też przemywa ranę płynami leczniczymi i maścią. Jeśli jednak okaże się, że krwotok się utrzymuje, to zdejmuje pierwszy opatrunek i ponownie aplikuje balsam i świeży bawełniany opatrunek, by zatrzymać krew i później ponownie odwiedza tego chłopca.
Może się zdarzyć, że niektórzy chłopcy zdejmują opatrunek sami, czasem przy użyciu wody, gdy idą do łaźni. Należy tego unikać i pilnować ich, bo przedwczesne zdjęcie opatrunku może spowodować krwotok i wydłużyć czas leczenia.
Średni, przeciętny okres gojenia się rany to jeden tydzień. W tym czasie chłopcy pozostają w domu i nie pozwala im się w ogóle ruszać, a jeśli już, to nie pozwala im się wychodzić za drzwi domu. W przypadku chłopców, u których trwał krwotok, to pozostają w domu do całkowitego jego ustania i gojenie wówczas trwa dłużej niż tydzień.
Dziecko świeżo obrzezane można poznać po sposobie, w jaki chodzi (uważając, by nic nie przyklejało się do rany), po tym, że jeśli chodzi, to towarzyszy mu ojciec i po jego uroczystym stroju.
Ojciec chłopca (gospodarz obrzezania) idzie do obrzezującego po trzech lub siedmiu dniach od jego wizyty lub nawet tego samego dnia i płaci mu honorarium. Nie ma żadnejā stałej taryfy, jeżeli płaci człowiek o dużych możliwościach i wysokiej pozycji społecznej, to przyjęte było, że płacił około dziesięciu rūbyāh za wszystkich lub po jednej rūbyāh za każdego chłopca. Działo się to w okresie 1900 – 1950, a jak wiadomo, w tym okresie w Aš-Šāriqah strzyżenie głowy kosztowało cztery ānāh czyli ćwierć rūbyāh.

Nadia

A tak na marginesie, wie ktoś na czym polega obrzezanie dziewczynek???

Sahar Al-Lakhistaniyya

Zależy gdzie: w środkowej Afryce, Egipcie (u chrześcijańskich koptów również), u Aborygenów australijskich czy plemion Ameryki Południowej?
Wachlarz możliwości jest szeroki (i w większości wymienionych przeze mnie kontkestów kulturowych różne z tych możliwości były/są praktykowane równolegle): od wycięcia łechtaczki i warg sromowych (a potem ich zaszycia) przez wycięcie samej łechtaczki lub jej fragmentu po symboliczne nakłucie łechtaczki igłą.
Jeśli chodzi o islam: nie ma ani w Koranie ani w hadisach nakazu ani nawet zalecenia obrzezania dziewczynek. Tam, gdzie jest to wykonywane, wywodzi się z lokalnej przedmuzułmańskiej tradycji beduińskiej (lub nawet, jak w Egipcie sięgającej podobno czasów faraonów).

Nadia

Dzięki za uświadomienie. Swoją drogą to troche drastyczne...

Sahar Al-Lakhistaniyya

Różnie jest. Trzeba by panów zapytać Wink

. Niektórzy konwertyci poddają się zabiegowi w szpitalu (prywatnie), często też sami lekarze zalecają ten zabieg (przy różnych schorzeniach, ze względów higienicznych itd.), inni "na razie" się wstrzymują. Współcześnie zresztą (jeśli nie mówimy o jakichś zapadłych wioskach) to i w przypadku dorosłych i chłopców (tak, jak jest napisane i w tym atykule o ZEA) zabieg jest przeprowadzany w szpitalu/gabinecie lekarskim ze znieczuleniem itd.

Nadia

Dzięki za cierpliwe odpowiedzi na moje pytania Wink

Sahar Al-Lakhistaniyya

Nie ma za co, po to jest to forum Smile

.

Nadia

No tak

Fati

to moze sie wlacze:
czytalam fatwy ze jezeli dorosly mezczyzna przyjmuje islam i obrzezanie mogloby go odstreczyc od islamu to moze sie nie obrzezywac

i wydaje mi sie ze te wierzenia za nieobrzezany nie moze wejsc do meczetu albo ze jego modlitwa nie zostanie przyjeta nie maja oparcia w szariacie

Aisha

Przecież na początku artykułu jest napisane, że obrzezanie mężczyzn jest sunną - tradycją Proroka (a właściwie Proroków, alayhim assalam), a nie wadżib/fard (bezwzględnym obowiązkiem).

Fati

obrzezanie jest czescia natury czlowieka - fitra (jest 5 czesci fitra: obrzezanie, golenie wlosow z rejonu lonowego, obcinanie wasow, obcinanie paznokci i usuwanie owlosienia spod pach - hadis sahih ze zbioru Al Bukhari)

a Abraham mial 80 lat jak sie poddal obrzezaniu (hadis sahih Al BUkhari)

wiec mozna Smile

Aisha

Pewnie że można. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach higienicznych i właściwie bezbolesnych zabiegów.